Artur Nacht-Samborski (Kraków 1898 - Warszawa 1974) studiował w ASP w Krakowie w 1917-20 pod kierunkiem Wojciecha Weissa. W 1920 wyjechał z Jankielem Adlerem do Berlina i pozostawał tam do 1923. W Berlinie poznał Małgorzatę i Stanisława Kubickich, artystów związanych z poznańską grupą Bunt, a za ich pośrednictwem środowisko ekspresjonistów i dadaistów niemieckich. Po powrocie do Krakowa przez rok (1923/24) kontynuował studia w ASP w pracowni Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. We wrześniu 1924 wraz z kolegami tworzącymi tzw. Komitet Paryski wyjechał na dalsze studia pod kierunkiem Józefa Pankiewicza w Paryżu. Pozostawał za granicą do 1939, biorąc w tym czasie udział w wystawach kapistów w Paryżu (1930), Genewie i Warszawie (1931) i in. Odwiedzał w tym czasie kilkakrotnie Polskę i utrzymywał kontakty ze środowiskiem artystycznym w kraju. Wrócił do Krakowa na początku 1939. Po wybuchu wojny uciekł do Lwowa, gdzie po zajęciu miasta przez Rosjan dzielił los artystycznej kolonii polskiej (m.in. zarobkował wykonywaniem propagandowych „wcierek“). Po wkroczeniu hitlerowców uniknął zamknięcia w getcie, przybierając nazwisko Stefan Samborski. W 1942 z pomocą przyjaciół wyjechał do Warszawy, gdzie ukrywał się do końca okupacji. Po wojnie włączył się w organizację życia artystycznego jako działacz ZPAP. Został też powołany na stanowisko profesora PWSSP w Gdańsku (z siedzibą w Sopocie), gdzie uczył od 1947 do 1949. W latach 1949-69 był profesorem w ASP w Warszawie, prowadząc jedną z najlepszych pracowni malarstwa w dziejach uczelni. Jego prace tylko w początkowych latach zdradzały wpływy postimpresjonistów francuskich, głównie Cézanne'a i Bonnarda, a także fowistów (Matisse, Derain) i ekspresjonistów niemieckich. Już w latach 20. osiągnął indywidualny język artystyczny, operujący uproszczonymi, syntetycznymi formami, niekiedy podkreślonymi konturem. Jego obrazy, zwłaszcza z lat powojennych, charakteryzują się zawężoną gamą barwną i operują niewielkim w istocie repertuarem motywów (martwe natury z fikusem, akty, rzadko portrety). Mimo tych skromnych środków jego malarstwo jest jednym z najwspanialszych zjawisk w sztuce polskiej.