Jonasz Stern pierwsze lekcje malarstwa pobierał prywatnie we Lwowie w 1922. Od 1928 uczył się w Wolnej Szkole Malarstwa Ludwiki Mehofferowej w Krakowie, a następnie w latach 1929-1935 studiował w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W czasie studiów w najbliższym kręgu Sterna i z jego udziałem zawiązała się Grupa Krakowska (zwana „pierwszą“, w odróżnieniu od powojennej, działającej do dziś, do której Stern także należał). Za przynależność i działalność w Komunistycznej Partii Polski artysta był represjonowany, w 1938 trafił do obozu w Berezie Kartuskiej. Podczas okupacji sowieckiej we Lwowie, gdzie znalazł się na początku wojny, włączył się w życie artystyczne Zachodniej Ukrainy, uczestniczył w wystawach itd. Pod okupacją niemiecką przebywał w getcie. Przypadkiem ocalony podczas rozstrzelania, uciekł na Węgry, gdzie doczekał końca wojny. Po powrocie do Krakowa związał się z Grupą Młodych Plastyków skupionych wokół Tadeusza Kantora. W latach 1954-1974 był pedagogiem krakowskiej ASP. W początkowej, przedwojennej fazie twórczości wywierały nań wpływ awangardowe kierunki w sztuce, głównie kubizm i ekspresjonizm. W latach 40. tworzył swe pierwsze kompozycje abstrakcyjne, niekiedy wykorzystując technikę dekalkomanii, co zbliżało wyraz jego prac do surrealizmu. Nadal jednak nie unikał abstrakcji geometrycznej. W okresie socrealizmu, podobnie jak inni artyści z jego kręgu, nie zgłosił akcesu do oficjalnego życia artystycznego, prowadząc swe eksperymenty w izolacji od publiczności i krytyki. Po 1956, wraz z nadejściem sztuki informel, a następnie malarstwa materii, wykrystalizowała się i forma malarstwa Sterna. Zaczął tworzyć reliefowe struktury, w których wykorzystywał rybie szkielety, skóry, kości i inne odpadki organiczne. Układał je w fantastyczne „pejzaże“, które pokrywał farbami i zamykał w gabloty, czasem specjalnie opracowane. Ten typ prac stał się powszechnie rozpoznawalnym wyróżnikiem sztuki Sterna, również wtedy, gdy zamiast rybich odpadków zaczął zamykać w gabloty fotografie, tkaniny, czasem nadpalone, a także inne symboliczne przedmioty, odnoszące się do dramatycznej przeszłości - jego własnej i narodu żydowskiego. Opatrywał swe prace wieloznacznymi lub metafo-rycznymi tytułami, które wzmacniały ich wymowę.