Chrystian Breslauer – polski malarz-pejzażysta, zasłużony pedagog. Naukę rysunku rozpoczął w warszawskiej szkole oo. Pijarów, W roku 1820 wyjechał do Berlina i studiował w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W 1829 odwiedził Drezno i Paryż. Na dłużej osiadł w Düsseldorfie, gdzie do 1836 kontynuował studia w tamtejszej Akademii, która uchodziła wówczas za jedną z najlepszych szkół malarstwa pejzażowego. Był uczniem wybitnego pejzażysty Johanna Wilhelma Schirmera, przyjaźnił się z Andreasem Achenbachem i Carlem Friedrichem Lessingiem. W tym czasie zaczął też z powodzeniem wystawiać swoje krajobrazy w Berlinie, Düsseldorfie i we Frankfurcie nad Menem. Po studiach wiele podróżował – w 1836 jeździł do Tyrolu, Włoch oraz do Szwecji, Norwegii, Finlandii. W 1839 ponownie wyjechał do Norwegii w towarzystwie Achenbacha i Norwega T. Fearnleya; był tam także w 1845. Poza okresami podróży przebywał głównie w Düsseldorfie. Cieszył się wówczas znacznym powodzeniem, a jego prace chętnie kupowano, m.in. do Danii, Norwegii, Anglii, Ameryki. Pracował także dla króla pruskiego, malując obrazy do wnętrz zamku Stolzenfels nad Renem. Brał udział w wystawach w Warszawie – w 1841 uzyskując złoty medal za Młyn z okolic Weilburga, a w 1845 mały złoty medal za Zachód słońca oraz rządowe stypendium na studia we Włoszech, gdzie był w latach 1846-1848, odwiedzając, m.in. Florencję, Rzym, Neapol, Palermo. Później osiadł na stałe w Warszawie, gdzie w 1848 został nauczycielem „rysunku pejzażu” w Szkole Sztuk Pięknych, a w 1856 uzyskał nominację na starszego nauczyciela. Był doskonałym pedagogiem i szybko zdobył szacunek uczniów (m.in. W. Gersona, F. Kostrzewskiego, J. Szermentowskiego, Wł. Maleckiego). Wprowadził studia plenerowe, wyjeżdżając ze studentami, m.in. do Ojcowa i na Litwę. Jeszcze kilkakrotnie jeździł do Finlandii, Norwegii i do Włoch. W latach studiów wielokrotnie wystawiał w Düsseldorfie i Berlinie, później także w Warszawie i Krakowie. Malował wyłącznie krajobrazy, powstające jako plon jego licznych podróży. Wybierał malownicze motywy; górskie strumienie, wodospady, jeziora, zamki, chętnie stosował luministyczne efekty zachodzącego lub wschodzącego słońca. Jego obrazy, oparte o bezpośrednie studia z natury, utrzymane są w idealizującej, romantycznej konwencji szkoły düsseldorfskiej, wykazując równocześnie wpływy malarzy skandynawskich. Rolę Breslauera dla rozwoju polskiego malarstwa pejzażu oceniano wysoko, samego malarza charakteryzując jako „tego, który w krajobraz wlał artyzm i dział ten wzniósł na poziom równy poziomowi ówczesnego malarstwa zachodniej Europy”.