Stefan Gierowski (Częstochowa 1925 - 2022) studiował malarstwo w ASP w Krakowie (m. in. u Jerzego Fedkowicza i Zbigniewa Pronaszki) i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1949 przeniósł się do Warszawy. W 1955 wziął udział w wystawie w Arsenale. W tym okresie uprawiał malarstwo figuratywne o akcentach egzystencjalistycznych. W 1957 powstał pierwszy obraz oznaczony numerem I - od tej pory artysta nie stosuje literackich tytułów, nazywając swe prace "Obrazami" i numerując je liczbami rzymskimi. Artysta związał się z warszawską Galerią Krzywe Koło, gdzie miał wystawy indywidualne w 1957 i 1959. Jego obrazy wyłamują się z definicji zarówno abstrakcji typu informel, jak też sztuki postkonstruktywistycznej, choć noszą cechy obydwu tych kierunków. Odznaczają się, zwłaszcza we wczesnym okresie, wyszukaną grą faktury i kolorów, co pozwala widzieć w Gierowskim kontynuatora szkoły polskiego koloryzmu. W latach 60. w obrazach o zdecydowanej kompozycji eksponował efekty walorowe. Od lat 70. więcej uwagi skupiał na wzajemnych oddziaływaniach pól barwnych, to skontrastowanych, to rozbitych na plamy czystego pigmentu. Ten wątek w latach 80. zyskał znaczące uzupełnienie. Artysta podjął poszukiwania form i układów kompozycyjnych, które mogłyby stać się plastycznym ekwiwalentem pojęć werbalnych (cykl "Malowanie Dziesięciorga Przykazań" z 1986). W latach 1961-1995 Gierowski był pedagogiem w Akademii warszawskiej, od 1976 – profesorem, w latach 1975-1981 dziekanem Wydziału Malarstwa. Prowadził pracownię wyróżniającą się programem i poziomem intelektualnym, z której wyszło wielu wybitnych malarzy. W 1983 został wybrany przez Senat Akademii na rektora, lecz wybór nie został zatwierdzony przez władze. Przyczyniła się do tego postawa artysty wobec stanu wojennego – w czym również był wzorem dla swych uczniów.