Andrzej Dudziński (Sopot 14 XII 1945, mieszka w Nowym Jorku) po kilkuletnich studiach architektonicznych na Politechnice Gdańskiej oraz na wydziałach architektury wnętrz i grafiki gdańskiej PWSSP przeniósł się na ASP w Warszawie, którą ukończył w 1972 roku uzyskując dyplom z plakatu w pracowni Henryka Tomaszewskiego. Jeszcze jako student publikował rysunki w „Szpilkach”, warszawskiej „Kulturze” i innych czasopismach. Wspólnie z Andrzejem Mleczko, Janem Sawką i innymi współtworzył fenomen, który wraz z plakatem młodych (częściowo tych samych) twórców stanowił o odrębności polskiej kultury studenckiej przełomu lat 60. i 70. W latach 1970-1972 przebywał w Londynie, gdzie nawiązał współpracę z młodzieżowymi i offowymi pismami: "OZ", "Ink", "Frendz", "Time Out". Od 1977 mieszka i pracuje w USA. Stopniowo zyskał wysoką pozycję wśród miejscowych grafików i plakacistów, wykonując wiele zamówień komercyjnych oraz publikując swe prace w pismach takich jak "The New York Times", "The Boston Globe", "Newsweek", "Rolling Stone", "Playboy", "Vanity Fair", "The Washington Post", "Time" i innych. Jednocześnie nie tracił kontaktu z krajem i polską rzeczywistością, która żywiła jego sztukę. W latach stanu wojennego ukazywały się w podziemnych wydawnictwach tomiki jego rysunków. Stworzony przezeń w 1972 kultowy ptak Dudi, ukazujący się na łamach „Szpilek” i warszawskiej „Kultury”, znalazł kontynuację w postaci Pokraka z 1987, który od 1992 ukazuje się i komentuje aktualne sprawy na łamach „Tygodnika Powszechnego”. W 1994 artysta zaczął tworzyć plakaty do nieistniejących filmów, a następnie zaprosił znanych krytyków i publicystów, m.in. Stanisława Barańczaka, Jana Kotta, Andrzeja Wernera) do pisania z nich recenzji. Z okazji wizyty Dudzińskiego w Polsce w 1996 zorganizowano imprezę Dudinalia w Sopocie. W tymże roku ukazał się album "Andrzej Dudziński", a następnie kolejne publikacje: "Kino Andrzeja Dudzińskiego" (1997) i "Pokrak" (1998).