Bronisław Kierzkowski (Łódź 28 VIII 1924 – Warszawa 21 V 1993) studiował w latach 1946-1947 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi pod kierunkiem Władysława Strzemińskiego. Kontynuował studia w uczelni tego samego typu w Gdańsku pod kierunkiem Juliusza Studnickiego (1948-1950), a następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa (1951-1955). Dyplom tej uczelni uzyskał w 1956. Uczył w niej w latach 1962-1963, a następnie na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz na UMCS w Lublinie (1963-1978). Od 1978 zatrudniony ponownie na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie, prowadził tam pracownię rysunku. W 1987 otrzymał tytuł profesora, w 1988 przeszedł na emeryturę. W pierwszym okresie twórczości malował syntetyczne pejzaże, tworzył też kolaże, w których najwcześniej przekroczył granicę abstrakcji. Po eksperymentach z malarstwem informel i malarstwem materii, od ok. 1957 tworzył najbardziej dlań charakterystyczne reliefy w gipsie. Stosował metodę zatapiania w stygnącej masie gipsowej elementów metalowych – przedmiotów gotowych, części mechanizmów, odpadów, jak strużyny czy ścinki blach, siatki, druty itp. Formował w ten sposób assemblages o zaskakująco – jak na „śmietnikowe” pochodzenie elementów składowych – szlachetnym wyrazie. W latach 60. artysta rozszerzył swe zainteresowania na formy monumentalne i przestrzenne, niekiedy ruchome, prezentując prace tego typu podczas I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965), I Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach (1966), III Sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze (1967). Na ostatniej z tych imprez zaprezentował environment. W późniejszych latach wrócił do rozwiązań fakturowych na płaszczyźnie, które rozwijał w cyklu „Fakturowce”. W latach 60. był związany z Galerią Krzywe Koło w Warszawie, w której wielokrotnie wystawiał. Brał też udział w ważnych wystawach zbiorowych, jak III Wystawa Sztuki Nowoczesnej, Warszawa 1959; I Biennale Młodych, Paryż 1959; "The Art of Assamblage" i "Painting and Sculpture", Museum of Modern Art, Nowy Jork 1961. w 1988 przeszedł na emeryturę. W pierwszym okresie twórczości malował syntetyczne pejzaże, tworzył też kolaże, w których najwcześniej przekroczył granicę abstrakcji. Po eksperymentach z malarstwem informel i malarstwem materii, od ok. 1957 tworzył najbardziej dlań charakterystyczne reliefy w gipsie.