Tadeusz Ulatowski; urodzony 4 maja 1913 w Marculach (woj. kieleckie); studiował w latach 1933-1935 w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie, a następnie w latach 1935-1939 w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Leonarda Pękalskiego. Po II wojnie światowej znalazł się w Łodzi, gdzie podjął współpracę z pismami satyrycznymi „Rózga”, „Mucha” i „Szpilki”. Wraz ze „Szpilkami” przeniósł się do Warszawy, gdzie kontynuował pracę rysownika satyrycznego. W latach 1954-1959 przebywał we Francji - gdzie obok malarstwa - zajmował się projektowaniem gobelinów, co zaowocowało ostatecznie utworzeniem własnej pracowni gobeliniarskiej. Po powrocie kontynuował pracę rysownika (m.in. publikował w „Życiu Warszawy”), a także grafika użytkowego (projekty okładek, plakatów, prospektów, znaków firmowych dla wydawnictw: Czytelnik, Książka i Wiedza, Wiedza Powszechna, PZWS). W latach 60. zajmował się również dekoracją wnętrz. Z czasem poświęcił się wyłącznie malarstwu, tworząc interesujące cykle pejzażowe o nasyconej gamie barwnej, współgrające z kontrastowym światłem i dekoracyjne martwe natury.