Wacław Szymanowski (Warszawa 23 VIII 1859 - Warszawa 22 VII 1930) – malarz i rzeźbiarz – studia artystyczne rozpoczął u Wojciecha Gersona w warszawskiej Klasie Rysunkowej. W roku 1875 wyjechał do Paryża, gdzie uczył się rzeźby u Cypriana Godebskiego, a później (1879-80) także w École des Beaux-Arts u Eugene’a Delaplanche’a. Następnie przeniósł się do Monachium, gdzie kształcił się w Akademii (lata 1880-82), studiując malarstwo u Guyli Benczura i rzeźbę u Ludwiga Löfftza. W tym czasie zaczął wystawiać obrazy w Warszawie – w TZSP, salonach A. Krywulta i G. Ungra – oraz w Krakowie - w TPSP. W połowie lat 80. XIX w. wyjeżdżał kilkakrotnie na Podhale, Pokucie i Huculszczyznę, malując tam liczne studia rodzajowe, podstawę do późniejszych większych obrazów, m.in. Opowiadania górala czy Kłótni Hucułów, obrazu odznaczonego medalami na wystawach w Monachium (1888; złoty medal II klasy) i w Paryżu (1889; złoty medal I klasy). W latach 1890-1893 wspólnie ze Stanisławem Grocholskim prowadził w Monachium prywatną szkołę malarstwa. W latach 1895-1905 wraz z rodziną mieszkał w Paryża, a po powrocie do kraju osiadł w Krakowie. W tych latach stopniowo odchodził od malarstwa na rzecz rzeźby, tworząc m.in. projekt pomnika Grottgera dla Krakowa i konkursowe projekty pomnika Mickiewicza dla Lwowa (1897; III nagroda) i Chopina dla Warszawy (1909; I nagroda; realizacja 1926). Pracował też nad projektem monumentalnego Pochodu na Wawel (1906-1911; niezrealizowany). Był autorem licznych portretów (Karola Estreichera, Jacka Malczewskiego, Teodora Axentowicza) i rzeźb symbolicznych (m.in. Macierzyństwo, Fala, Improwizacja Mickiewicza, Płacząca, Król Olch), tworzył rzeźby i płaskorzeźby nagrobne. Brał udział w wielu wystawach, miał też wystawy indywidualne. Malarską i rzeźbiarską twórczość artysty przypomniała wystawa w Muzeum Narodowym w Warszawie otwarta w roku1981. Wystawie towarzyszył obszerny katalog (H. Kotkowska-Bareja, Wacław Szymanowski 1859-1930, MNW, Warszawa 1981).