Zbylut Grzywacz (Kraków 4 VI 1939 - Kraków 16 VII 2004) studiował w latach 1957-1963 w krakowskiej ASP, uzyskując dyplom z malarstwa u Emila Krchy. Od 1972 pracował w macierzystej uczelni jako pedagog, w 1991 otrzymał tytuł profesora. Internowany w stanie wojennym, w latach 80. uczestniczył w ruchu kultury niezależnej. W 1983 otrzymał Nagrodę Kulturalną „Solidarności“ podziemnej. Od 1966 działał wraz z Maciejem Bieniaszem, Leszkiem Sobockim i Jackiem Waltosiem w grupie „Wprost“. Przyjąwszy założenie „mówienia wprost“, tj. w konwencji realistycznej i na tematy aktualne, członkowie grupy do połowy lat 80. rejestrowali rzeczywistość PRL z jej wynikającymi z systemu ustrojowego wynaturzeniami, jak powszechna bieda, zakłamanie oficjalnej propagandy, zanik więzi i uczuć między ludźmi itd. Spośród członków grupy Grzywacz reprezentował spojrzenie szczególnie wyczulone na te codzienne bolączki. Początkowo ulegał wpływom Francisa Bacona, widocznym zwłaszcza w malarskim cyklu „Orantki“ i cyklu gipsowych reliefów „Utrwalone“. Od początku lat 70. przyjął bliższe realizmowi środki obrazowania, nasilając jednocześnie interwencyjną wymowę swych prac. Układał swe prace w cykle, jak „Człowiek bez jakości“ (1972-1973), „Opuszczona“ (1973-1979), „Wołowy“ (1977-1980). W początkach stanu wojennego powstały cykle „Rekolekcje wiśnickie“ (1981-1982) i „Wiosna 1982“ (1982-1983), w których refleksje wywołane przez stan wojenny oddane zostały w formie symbolicznych martwych natur. W połowie lat 80. artysta wrócił do tematu aktu kobiecego, malując postaci, których ciała są „napiętnowane“ szramami i bliznami po operacjach, odciskami niewygodnej bielizny itp. Podsumowaniem tego cyklu jest monumentalna kompozycja Kolejka (Siedem okresów życia kobiety), będąca współczesną wersją średniowiecznego „tańca śmierci“. Po przełomie 1989 roku artysta kontynuował malowanie aktów, traktując je obecnie na sposób klasyczny - jako afirmację życia i piękna. Równolegle od lat zajmował się mineralogią, należał do Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk o Ziemi, w 1990 redagował biuletyn „Kamienie“. Wspólnie z żoną Marią prowadził Galerię Osobliwości Este w Krakowie, gdzie prezentowana była sztuka i kryształy.