Stanisław Szczepański rysunku uczył się wcześnie, jeszcze w gimnazjum w Jaśle pod kierunkiem Apolinarego Kotowicza. W 1913 rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Wiedeńskiej, ale po roku wrócił do kraju i kształcił się na wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W latach 1919-1925 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Teodora Axentowicza i Wojciecha Weissa. W tym czasie współpracował z Warsztatami Krakowskimi i zajmował się scenografią teatralną. W 1925 przeniósł się do Warszawy. W latach 1929-1932 przebywał w Paryżu, gdzie związał się z kapistami i malował pod okiem Józefa Pankiewicza. W 1930 jeździł na plenery do Bretanii, a zimą 1931 do Lotaryngii. Po powrocie do kraju od 1932 uczestniczył w wystawach kapistów w warszawskim IPS, współpracował z pismem „Głos Plastyków” i pełnił funkcję sekretarza ZZPAP. W 1937 przeniósł się do Krzemieńca, gdzie prowadził wakacyjne kursy rysunku dla nauczycieli. Po wojnie wykładał w Poznaniu (1945-1949) i na ASP w Warszawie (od 1949). Wysoko ceniony jako pedagog, prowadził także zajęcia plastyczne dla nauczycieli. Był autorem książki „Rysunek i malarstwo. Wskazania dla artystów amatorów” (wyd. Arkady 1957). Swoje prace pokazywał na licznych krajowych wystawach zbiorowych i indywidualnych, brał także udział w wystawach międzynarodowych, m.in. Biennale w Wenecji w 1934. Malował pejzaże, martwe natury, portrety i akty, utrzymane w postimpresjonistycznej konwencji malarstwa polskich kolorystów. Zajmował się także malarstwem monumentalnym o tematyce sakralnej.