Zygmunt Andrychiewicz studia malarskie rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej, a w latach 1884-86, dzięki stypendium Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, kontynuował je pod kierunkiem W.Łuszczkiewicza i I.Jabłońskiego w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Stypendium to umożliwiło mu także pobyt w Paryżu w latach 1887-92 i dalszą naukę - w Académie Colarossi u G.Colina i w Académie Julian u A.W.Bougereau i T.Robert-Fleury’ego. Po powrocie do Warszawy zajmował się nauczaniem - wykładał w żeńskiej szkole malarstwa H.Tokarzewskiej, prowadził kursy rysunku dla kobiet we własnej pracowni. Był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i współzałożycielem spółki Zjednoczonych Artystów Malarzy, Rzeźbiarzy i Architektów. Brał wówczas udział w wielu wystawach, m.in. w latach 1889 i 1900 w paryskiej Wystawie Powszechnej. W latach 1899-1918 kilkakrotnie podróżował do Włoch i Francji; przez dłuższy czas przebywał w Paryżu, gdzie w 1906 uczęszczał do pracowni B.Constanta. W latach późniejszych mieszkał we wsi Małków nad Wartą, nadal wiele pracował, ale właściwie wycofał się z czynnego życia artystycznego. Mimo to w 1922 miał jeszcze indywidualną wystawę w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, a w 1929 uczestniczył w Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. Jego malarstwo utrzymane jest w konwencji akademickiego realizmu. Był przede wszystkim portrecistą; tworzył też sceny rodzajowe z życia wsi, malował pejzaże i martwe natury. We wcześniejszych obrazach artysty realistycznej formie towarzyszą często symboliczne, literackie treści (Na ciernistej drodze życia czy Ostatni przyjaciel).