ur. 03 IX 1905 Żółkiew na Ukrainie
Juliusz Krajewski studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, a następnie malarstwo w ASP w Warszawie. Studia malarskie ukończył w 1935, dyplom uzyskał w 1945. Od młodości związany z lewicą, w latach 1934-1939 współtworzył (m. in. ze swą żoną, Heleną Malarewicz-Krajewską) grupę Czapka Frygijska, skupiającą komunizujących artystów stolicy. Już w 1944 w Lublinie zaczął działać w ZPAP. Był jego wiceprezesem (1944-1949), następnie prezesem (1949-1952). Następnie związał się ze szkolnictwem artystycznym. Został profesorem Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Warszawie przed jej połączeniem z ASP (1948-1950). W tym samym czasie był przewodniczącym Komisji Programowej Wyższego Szkolnictwa Plastycznego. Jako zdeklarowany komunista (w PZPR od 1948) i zarazem socrealista był jednym z najwyższych dygnitarzy i decydentów polskiego życia artystycznego w latach panowania tej doktryny, tj. w 1949-1955. Uczestniczył i zdobywał nagrody na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki, oficjalnych salonach tego okresu. Po 1955 pozostał wierny realizmowi w duchu malarstwa XIX-wiecznego. W latach 1962-1972 wystawiał z Grupą Malarzy Realistów "Zachęta", której był współtwórcą.