Marek Chlanda studiował na Wydziale Grafiki ASP w Krakowie, dyplom pod kierunkiem prof. Mieczysława Wejmana uzyskał w 1978. W latach 1980-1982 wykładał w macierzystej uczelni. Następnie w latach 1983-1984 wraz ze studentami uczelni w Bergen (Norwegia) realizował eksperyment tzw. podróżującej akademii. Wykładał też w filii Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie w latach 1986-1988. Od połowy lat 70., zgłębiając problem procesu, łączył rysunek z formami takimi jak performance, koncert, dokumentacja. Często włączał w obręb prac na papierze różne obiekty, jak kawałki futra, drewniane klocki i listewki, sznury itp. Tą drogą doszedł do instalacji. W latach 80. artysta koncentrował się na rzeźbie i organizowaniu przestrzeni. Używał naturalnych surowców, np. drewna o nieobrobionej powierzchni, wosku, substancji smolistych, żelaza itp. Tworzył wieloelementowe zestawy, zazwyczaj rozkładane nisko na ziemi bądź oparte o ścianę. Nie unikał odniesień do tradycji literackiej, historii i mitologii, nigdy wszakże nie przekraczając granicy dosłowności. W serii "kompozycji analogowych" z lat 90. skupił się na relacjach międzyludzkich. Artysta miał kilkadziesiąt prezentacji indywidualnych, wśród nich wystawę w Muzeum Sztuki w Łodzi w 1985. Uczestniczył w ważnych wystawach zbiorowych, w tym: "New Art from Poland", Stuttgart 1981, 12 Biennale of Sydney 1982, "Polish Realities", Glasgow 1988, "Positionen Polen", Berlin 1991, "Rysa w przestrzeni", Berlin-Warszawa 1994-1995, XXII Biennale Sztuki, Sao Paulo 1994, "Sztuka z Polski 1945-1996", Budapeszt 1997 i in. Jest laureatem prestiżowej Nagrody Fundacji Nowosielskich.