Konstanty Jegorowicz Makowski pochodził ze znanej rodziny malarzy rosyjskich; był synem Jegora Iwanowa, bratem Włodzimierza Makowskich. W latach 1851-1857 kształcił się w Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury w Moskwie, m.in. u Siergieja K. Zarjanki i Wasilija A. Tropinina. Następnie - od 1858 - studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, gdzie w 1867 otrzymał tytuł akademika, a w 1869 profesora. Był członkiem Tow. Objazdowych Wystaw Artystycznych (Pieriedwiżnicy), biorąc udział w wystawach tego ugrupowania (lata1874-1883). Malował przede wszystkim realistyczne sceny rodzajowe z życia rosyjskiej wsi, obrazy historyczne z bojarami, a także portrety (np. Portret cara Aleksandra II). Wystawiał wielokrotnie w kraju i za granicą, m.in. w Wiedniu, Dreźnie, Berlinie. Brał udział w Salonach paryskich. W roku 1889 na Światowej Wystawie w Paryżu został odznaczony medalem złotym; w tym samym roku otrzymał też francuską Legię Honorową. Prace artysty znajdują się w zbiorach muzeów rosyjskich (m.in. w Moskwie i Petersburgu) i zagranicznych (np. w Institute of Arts w Chicago).