Jan Rembowski – malarz, rysownik, rzeźbiarz, pisarz; uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona, a równocześnie pracował ucząc się cyzelerstwa. W latach 1901-1904 studiował na wydziale rzeźby ASP w Krakowie u Konstantego Laszczki, a później w 1905-1907 malarstwo u Józefa Mehoffera. Początkowo był przede wszystkim rzeźbiarzem. Później, kiedy ze względu na zły stan zdrowia zamieszkał w Zakopanem (lata 1904-1916), zajął się malarstwem i rysunkiem, malując m.in. wiele portretów górali i okazałe panneau dekoracyjne Pochód górali, dla Sanatorium K. Dłuskiego. W latach 1908–1912 wyjeżdżał do Włoch. Po 1916 przeniósł się do Warszawy. W 1905 był współzałożycielem powstałej w Krakowie „Grupy Pięciu” (V.Hofman, M.Jakimowicz, L.Gottlieb, W.Wojtkiewicz), a od 1911 członkiem Związku ARMR (Architektura, Rzeźba, Malarstwo, Rzemiosło). Twórczość artysty mieści się w nurcie sztuki okresu Młodej Polski, a w jego obrazach – portretach i kompozycjach symbolicznych (np. Legenda o Giewoncie) – dostrzegalne są wpływy S. Wyspiańskiego. Malował głównie pastelem, rzadziej olejno, dużo rysował. W latach wojny służył w Legionach; był autorem licznych, najczęściej rysunkowych, portretów żołnierzy. Zajmował się ilustracją książkową i sztuką dekoracyjną, projektując polichromie, witraże, meble. Projektował kilimy dla warsztatów zakopiańskiej spółdzielni „Kilim”. Był także pisarzem, autorem nowel i wierszy, zajmował się publicystyką, pisując artykuły o sztuce. W roku 1918 otrzymał nagrodę Akademii Umiejętności w Krakowie. Wystawiał głównie w TZSP w Warszawie oraz w TPSP w Krakowie i we Lwowie, a także w salach Bazaru Polskiego w Zakopanem. Brał udział w wystawach sztuki polskiej w Berlinie (1907) i Wiedniu (1908).