Alina Ślesińska (Poznań 23 V 1922 - Warszawa 25 V 1994) edukację artystyczną rozpoczęła już w 1946 w Szkole Rzeźby i Grafiki w Bielsku-Białej, gdzie jako uczennica I roku została nagrodzona za osiągnięcia w dziedzinie rzeźby. W 1948 zapisała się jako wolna słuchaczka do pracowni Xawerego Dunikowskiego na Wydział Rzeźby krakowskiej ASP. Po dwuletniej przerwie spowodowanej sytuacją rodzinną kontynuowała studia w Akademii warszawskiej. Pierwszy sukces artystyczny odniosła otrzymując nagrodę w międzynarodowym konkursie związanym z Igrzyskami Olimpijskimi w Helsinkach za rzeźbę "Gimnastyczka" (1952). Wtedy też powstały rzeźby portretowe Leona Kruczkowskiego, Marii Dąbrowskiej, Xawerego Dunikowskiego, Lucjana Rudnickiego, które przyniosły jej duże uznanie. Kilka z tych prac pokazała na pierwszej indywidualnej wystawie w warszawskiej Kordegardzie (1957). Rok później w Paryżu Galeria Simone Badinier otworzyła wystawę jej rzeźb, a „Kultura“ paryska przyznła nagrodę plastyczną. Kolejna wystawa zagraniczna miała miejsce w Londynie w 1959 w Royal Society of British Artists; utrwaliła opinię kreującą Ślesińską na jedną z najwybitniejszych rzeźbiarek współczesnych. Artystka zainteresowała się wówczas architekturą, projektując formy i rozwiązania architektoniczne. W 1967 Muzeum Architektury we Wrocławiu wystawiło gipsowe modele jej prac "Miasto na wodzie", "Wesołe miasteczko", "Port lotniczy". Zaproszona w 1964 do Ghany, wyrzeźbiła monumentalny pomnik prezydenta Kwame Nkrumaha. Swoje wizje plastyczne przelewała także na papier; w 1975 w Londynie odbyła się wystawa jej rysunków architektonicznych. W latach 80. przechodziła kilkakrotnie depresję, znalazła się w trudnych warunkach bytowych, osamotniona pisała własne sztuki teatralne. Zmarła nagle na atak serca.