Wiesław Szamborski (Skarżysko-Kamienna 6 V 1941, mieszka w Warszawie) po rocznych studiach w SGPiS (1959-60) podjął studia na Wydziale Malarstwa i Grafiki ASP w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w pracowni Michała Byliny w 1966. Od 1967 jest pedagogiem na Wydziale Malarstwa, od 1990 profesorem. Zadebiutował wspólnie z Markiem Sapettą w 1968. Wystawiali razem do 1974, tworząc czołowy tandem nurtu tzw. nowej figuracji lat 70. Ich wspólne wystąpienie miało wagę pokoleniowej deklaracji – zaznaczało obecność artystów nie obciążonych doświadczeniem socrealizmu, dostrzegających w realizmie możliwości, jakich nie zapewniało im malarstwo abstrakcyjne. Obrazy obu artystów były w czasie ich wspólnych wystąpień bardzo zbliżone stylistycznie. Szamborski nieco śmielej operował swobodnie rozlaną plamą, eksperymentował z fakturą, tworząc collages, był bardziej ekspresyjny od kostycznego i sarkastycznego Sapetty. W latach 80. włączył się w nurt niezależnego życia artystycznego, wystawiając na wystawach kościelnych i prywatnych. Jednocześnie styl Szamborskiego przechodził metamorfozę, u której źródła stoi fascynacja fotografią. Malował wnętrza, pejzaże, by w końcu lat 80. dojść do dekoracyjnych, linearnych i monochromatycznych kompozycji figuralnych (często utrzymanych w gamach czerwieni, oranżu lub żółcieni). Kolejnym etapem jego drogi twórczej stały się widoki ogrodów z kwitnącymi roślinami, wypełniającymi cały kadr kompozycji, operujące efektami świetlnymi i wielkim bogactwem kolorystyki.