Józef Pankiewicz (Lublin 1866 – Marsylia 1940) malarz, grafik, pedagog; w latach 1884-1885 był uczniem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego w warszawskiej Klasie Rysunkowej. Następnie przez rok studiował w ASP w Petersburgu. Po powrocie mieszkał w Warszawie. Malował wówczas realistyczne sceny rodzajowe, wykonywał też ilustracje do warszawskich czasopism. W 1889 wraz z Władysławem Podkowińskim wyjechał do Paryża i tam uległ fascynacji impresjonizmem. U schyłku stulecia tworzył nokturny i kompozycje symboliczne. W latach następnych wiele podróżował po Europie malując martwe natury, pejzaże i portrety inspirowane sztuką japońską oraz malarstwem Renoira, Cezanne’e, Matisse’a. Lata 1914-1919 spędził w Hiszpanii. Od 1906 był profesorem krakowskiej ASP, a od 1925 kierował, powstałą pod jego protektoratem, paryską filią tej uczelni. Był nauczycielem wielu malarzy-kolorystów z tzw. grupy kapistów. W tym czasie stale mieszkał w Paryżu, a letnie miesiące spędzał na południu Francji. Zajmował się grafiką - jego prace należą do najwybitniejszych osiągnięć w tej dziedzinie sztuki polskiej. W roku 2006 w Muzeum Narodowym w Warszawie odbyła się wielka wystawa „Józef Pankiewicz. Życie i dzieło”, której towarzyszył obszerny katalog, będącym świetnie opracowaną, wyczerpującą monografią artysty i jego twórczości.