Jan Betley studia malarskie rozpoczął w latach 1930-1935 w warszawskiej ASP pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego; dyplom uzyskał w 1946 u Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Należał do „Grupy Czwartej“, wywodzącej się z kręgu uczniów Pruszkowskiego, z którymi jeździł na plenery do Kazimierza. W 1936 wziął udział w wystawie grupy w salonie warszawskiego IPS-u. Wystawiał też z Blokiem ZPAP, w kraju i za granicą, m.in. w 1936 w Berlinie. Po wojnie od 1948 wykładał w ASP w Warszawie, jako docent wydziału malarstwa. Malował przede wszystkim realistyczne pejzaże - warszawskie zaułki, widoki z Kazimierza, Sandomierza, Płocka czy Bukowiny Tatrzańskiej. Tworzył także portrety i obrazy batalistyczne z czasów drugiej wojny światowej.