Aleksander Świeszewski był malarzem pejzażystą, jednym z przedstawicieli polskiej kolonii artystycznej w Monachium. Naukę malarstwa rozpoczął w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, jako uczeń Christiana Breslauera. W roku 1863 walczył w powstaniu styczniowym; po jego upadku wyjechał do Monachium i kształcił się w tamtejszej Akademii u prof. Fritza Bambergera. Wiele podróżował – był we Włoszech i Francji, wyjeżdżał do Tyrolu i Szwajcarii. W 1873 zamieszkał na stałe w Monachium. Często jednak przejeżdżał do kraju; chętnie odwiedzał Tatry. W czasie podróży wykonywał studia i malarskie szkice z natury, które służyły mu później przy malowaniu obrazów, wykańczanych już w pracowni. Najchętniej malował krajobrazy górskie, często oświetlone promieniami zachodzącego słońca. Przedstawiał też pejzaże nadmorskie i ogrody ze starożytnymi ruinami. Artysta wystawiał w wielu miastach europejskich, a także w kraju; w Zachęcie w Warszawie i Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (w latach 1864-1895 niemal corocznie). Jego obrazy cieszyły się niekłamanym uznaniem krytyki oraz powodzeniem u publiczności. W 1881 jeden z pejzaży kupił sam Ludwik II, król Bawarii. Po śmierci artysty, w monachijskim Kunstvereinie – w kwietniu 1896 – urządzono wystawę jego spuścizny twórczej. Wówczas to – jak pisał monachijski krytyk – „można było stwierdzić jak bardzo był on oddany sztuce. Każde studium pokazuje, jak potrafił z wielką techniczną umiejętnością oddać szlachetnie rozumianą, głęboko odczutą naturę [..] wszystkie przenikał poetyczny urok”. (cyt. za: H.Stępień, M.Liczbińska, Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914. Materiały źródłowe, Warszawa 1994, s. 97).