Karol Schweikart (Schweikert, Szweikart), syn leśniczego, od najmłodszych lat wykazywał szczególne zdolności i zainteresowania plastyczne, ale zgodnie z życzeniem ojca sposobił się do zawodu wojskowego i w roku 1787 wstąpił do Hohe Karlsschule w Stuttgarcie. Tu jednak, zdaniem przełożonych, zaniedbywał naukę i obowiązki szkolne, zbyt wiele czasu poświęcając malowaniu i rysunkom. Konflikty na tym tle spowodowały, że w roku 1792 Schweikart opuścił szkołę, wyjechał do Strasburga, a następnie do Szwajcarii. Utrzymywał się wówczas z malowania miniatur, niewielkich portretów i widoków. W roku 1795 przybył do Wiednia i rozpoczął studia w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Wiadomo, że w roku 1802 przebywał w Pradze i Ołomuńcu, skąd następnie przyjechał do Lwowa, gdzie wkrótce stał się jednym z najbardziej wziętych i cenionych portrecistów arystokracji, ziemiaństwa i lwowskich mieszczan. Rok 1807 spędził w Moskwie, później wyjeżdżał jeszcze na Węgry i Bukowinę. Stale jednak mieszkał we Lwowie, tu założył rodzinę, nabył „realność miejską”, a w swojej pracowni prowadził lekcje rysunku i malarstwa. Później przebywał także we własnym, zakupionym w 1840 roku, majątku Ryków koło Złoczowa, skąd w roku 1846 przeniósł się do Sambora, a w 1853 do Tarnopola. Schweikart był przede wszystkim portrecistą, malarzem ogromnie płodnym, który, według przekazów, miał namalować blisko dwa tysiące portretów. Od roku 1795 prowadził dokładny rejestr swoich obrazów, opisując je w specjalnej, dziś niestety zaginionej, księdze. Malował olejno i pastelami, wykonywał miniatury na blasze, a we wczesnym okresie także na kości słoniowej. Wiernie odtwarzał podobieństwo swoich modeli, ujmowanych najchętniej w popiersiu lub półpostaci. Tylko wyjątkowo malował portrety całopostaciowe, a bardzo rzadko zbiorowe. Jego gładko malowane obrazy, wyróżniają się łagodnym kolorytem, a czasem nieco naiwnym wdziękiem i specyficznym „urokiem dokładności i suchości”. Był też autorem niewielkich pejzaży, scen rodzajowych, martwych natur, a na lwowskiej wystawie w 1837 roku zaprezentował nawet kilka kompozycji mitologicznych, opracowanych według wzorów graficznych. Twórczość artysty, zasadniczo mieszcząca się w nurcie realizmu mieszczańskiego, wykazuje niekiedy wpływy wiedeńskiego klasycyzmu, a w niektórych portretach także tendencje romantyczne.