W latach 1906-1910 była uczennicą Stanisława Lentza i Konrada Krzyżanowskiego w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W 1910 wyjechała do Paryża, gdzie studiowała jeszcze w Académie Colarossi, a zapewne także w Académie Julian. W 1912 miała swoją pierwszą wystawę indywidualną w paryskiej Galerie d’Art Moderne.
W 1913 wróciła do Warszawy i tu poślubiła malarza Mariana Szymanowskiego. Należała do stowarzyszenia „Młoda Sztuka”, dużo malowała i wystawiała.
Regularnie uczestniczyła w wystawach w TZSP w Warszawie (pokazy indywidualne 1922,1926, 1928), wystawiała też w Polskim Klubie Artystycznym, w TPSP w Krakowie oraz na zagranicznych wystawach organizowanych przez TOSSPO.
W 1929 uczestniczyła w Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu, a w 1933 także w międzynarodowej wystawie prac kobiecych w Amsterdamie.

W 1933 wyjechała do Paryża. Mimo osiągniętego tam powodzenia, w 1934 wróciła do kraju na wieść o ciężkiej chorobie męża. W czasie wojny przeszła kilka tragedii rodzinnych i żyła w bardzo trudnych warunkach materialnych. Podczas powstania spłonęła jej pracownia i zebrane tam obrazy.

Po roku 1945 artystka nadal mieszkała w Warszawie, brała udział w wystawach, należała do grupy Artystów Plastyków „Zachęta”, od 1956 pełniąc funkcję jej wiceprezesa. Była malarką – realistką; ceniona jako portrecistka, malowała też akty, martwe natury, pejzaże i obrazy rodzajowe.
Stosowała duże formaty, malowała szerokimi pociągnięciami pędzla, używała jasnej palety barw. Obrazy artystki znajdują się, m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie i Poznaniu.