Max Brüning (Delitzsch w Saksonii 1887 – Lindau nad Jeziorem Bodeńskim 1968)  – niemiecki malarz, grafik, rytownik; od 1902 uczył się w Akademie für graphische Künste und Buchgewerbe w Lipsku, gdzie od 1907 był uczniem wiedeńskiego prof. Aloisa Kolba i rytownika Petera Palma. W 1912 wyjechał w dłuższą podróż studyjną po południowej i południowo wschodniej Europie oraz Turcji. Następnie kształcił się jeszcze u Franza vov Stucka w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Od 1915 służył w armii bawarskiej jako wojenny korespondent i malarz-dokumentalista. W Cambrai w północnej Francji portretował żołnierzy - jeńców brytyjskich tworząc liczne rysunki i grafiki (Cytadela w Cambrai). Portretował wówczas także księcia Wilhelma von Preusen, któremu udzielał lekcji rysunku. W pierwszych latach po wojnie przebywał w Lipsku, skąd w 1923 przeniósł się do Berlina. W 1935 ożenił się z malarką Victorią Richter, w　1938 oboje zamieszkali w Igls koło Innsbrucka. Wydalony z Austrii jako obywatel niemiecki w 1945 przeniósł się do Lindau nad Jeziorem Bodeńskim. Swoje prace wystawiał od 1910, min. w Lipsku, Monachium czy Chemitz. Malował olejno, pastelem, był autorem licznych grafik, często kolorowanych akwarelą. Obok portretów eleganckich dam i osób ze świata polityki, filmu, sportu i sztuki malował też martwe natury, obrazy o　tematyce orientalnej (Budda, Portret 13. Dalajlamy) a w późniejszym okresie krajobrazy alpejskie i – będące plonem ówczesnych podróży – pejzaże hiszpańskie. Był również autorem żartobliwych rysunków erotycznych. Jego twórczość określana jest jako sztuka salonowa połączona z nurtem tzw. nowej rzeczowości (Neue Sachlichkeit) a w późnym okresie także z postimpresjonizmem. Prace artysty przechowywane są, m.in. w　zbiorach muzeów Lipska, Monachium, Lindau czy Chemitz.