Lucjan Przepiórski (Wilno 1830 – Paryż 1911) pochodził z Wilna, ale dość wcześnie znalazł się w Warszawie, wiadomo bowiem, że w roku 1855 prowadził zakład fotograficzny przy ul. Nowy Świat. Jednak jeszcze w tym samym roku wyjechał na Wileńszczyznę, gdzie malował portrety i obrazy dla kościołów. Od ok. 1857 przebywał w Petersburgu, kopiował obrazy w Ermitażu i rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych. W 1858 uzyskał tytuł „niekłasnyj chudożnik”, a w 1859 tytuł akademika – oba za portrety. Kilkakrotnie, także w latach późniejszych. brał udział w wystawach Akademii. Uczestniczył w walkach powstania styczniowego; ranny stracił nogę. Od 1864 przebywał w Paryżu, aktywnie działając w środowisku paryskiej Polonii. W latach 1867- 1909 kilkakrotnie wystawiał w oficjalnym Salonie, a w 1889 na Wystawie Światowej w Paryżu został wyróżniony medalem brązowym. W tym samym roku otrzymał tytuł Chevalier de la Legion d’Honneur. Szczególnie ceniony jako portrecista, malował także tzw. typy charakterystyczne, sceny rodzajowe, kompozycje alegoryczne, historyczne i orientalne, martwe natury, akty i wnętrza. W jego obrazach krytycy chwalili „niezwykłą anatomiczną wierność budowy i pewność rysunku”. W zbiorach polskich muzeów znajduje się zaledwie kilka obrazów artysty, większość jego spuścizny pozostała we Francji.