Władysław Szerner - malarz, ilustrator i rysownik - wychowanek Instytutu Szlacheckiego, od 1862 kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Rafała Hadziewicza, Aleksandra Kamińskiego, Christiana Breslauera i Marcina Zaleskiego. W 1865 wyjechał do Monachium i rozpoczął studia w tamtejszej Akademii, m.in. u Alexandra Wagnera, Hermanna Anschütza i Alexandra Strähubera. Przyjaźnił się z Józefem Brandtem, którego dzieła wielokrotnie przenosił na techniki graficzne, reprodukowane później w warszawskich czasopismach „Kłosach“ i „Tygodniku Ilustrowanym“. Jemu zawdzięczamy rysunek przedstawiający wnętrze pracowni Brandta pełnej wschodnich dywanów, starej broni, tarcz, elementów strojów, rzędów końskich, siodeł, czapraków, kilimów, teorbanów czy bandurek, które służyły jako rekwizyty przy malowaniu obrazów. Pracownie obu artystów sąsiadowały ze sobą, mógł więc Szerner wykorzystywać potrzebne przy malowaniu przedmioty. Swoim realistycznym malarstwem tematycznie i formalnie nawiązywał do twórczości Brandta. Malował epizody z wojen szwedzkich - liczne zwiady, pochody lisowczyków czy pancernych, potyczki z Tatarami i Kozakami. Malował też polowania i „sceny rodzajowe pełne prawdy i wdzięku; nasze targowice, karczemki, popasy, pochwycone szczęśliwie z natury“ (J. I. Kraszewski). Malował motywy krakowskie i obrazy z Huculszczyzny, dokąd często wyjeżdżał. Towarzyszył Brandtowi w podróżach na Ukrainę i Wołyń, bywał w Orońsku, jego majątku pod Radomiem. W latach 1874-1909 był członkiem monachijskiego Kunstvereinu, biorąc brał udział w jego wystawach. Swoje prace nadsyłał także na wystawy do Krakowa, Lwowa i Warszawy. Obrazy artysty cieszyły się zawsze dużym powodzeniem; dzisiaj jeszcze większość z nich znajduje się w prywatnych zbiorach za granicą.