Konstanty Gorski (Kazimirów [Kazimierzów] na Kowieńszczyźnie 1868 – Warszawa 1934) – malarz, rysownik, ilustrator; po ukończeniu moskiewskiej Szkoły Malarstwa, Rzeźby i Architektury, od 1887 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, m.in. w pracowni batalisty B. P. Willewaldego. Jego prace akademickie dwukrotnie zostały wyróżnione medalami. Od około 1891 kontynuował studia w Monachium, Paryżu i we Włoszech. W 1895 zamieszkał na stałe w Warszawie, włączając się w życie artystyczne miasta. Był, m.in. członkiem zarządu Warszawskiego Tow. Artystycznego, nauczał i dużo wystawiał w kraju i za granicą (brał m.in. udział w światowej wystawie w Paryżu, 1900). Uczestniczył także w organizacji wystaw zagranicznych, za co został odznaczony Legią Honorową i austriackim Krzyżem Zasługi. Lata I wojny światowej spędził w Moskwie, a po powrocie w 1919 do Warszawy działał w Komitecie Tow. Zachęty Sztuk Pięknych, m.in. w 1925 pełnił funkcję wiceprezesa. Był bardzo popularnym i cenionym ilustratorem; przez lata wykonywał ilustracje do wielu książek (np. „Krzyżaków” Sienkiewicza), współpracował z czasopismami, „Tygodnikiem Ilustrowanym”, „Wędrowcem”, „Tygodnikiem Polskim” i „Biesiadą Literacką”, zamieszczając w nich swoje rysunki do poezji Słowackiego i Mickiewicza czy powieści i noweli Orzeszkowej, Sienkiewicza, Rodziewiczówny, Sieroszewskiego. Był także uznanym i wziętym portrecistą oraz autorem obrazów o tematyce baśniowej, scen rodzajowych i historycznych. Jego prace popularyzowane były przez licznie wydawane pocztówki. Prace artysty znajdują się w zbiorach licznych muzeów polskich.