Stanisław Kulon (Siółko [Sobiesko], Ukraina 26 VIII 1930, mieszka w Łomiankach k. Warszawy)
Stanisław Kulon uczył się w Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem (1948-1952) pod kierunkiem Antoniego Kenara. W latach 1952-1958 studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach Ludwiki Nitschowej i Mariana Wnuka, u którego uzyskał dyplom. Jako student uczestniczył w wystawie w warszawskim Arsenale w 1955. Po studiach rozpoczął pracę pedagogiczną na macierzystym wydziale, gdzie przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej: 1958 asystent, 1959 starszy asystent, 1964 adiunkt, 1971 docent, 1988 profesor nadzwyczajny, 1995 profesor zwyczajny. Sprawował funkcję prodziekana Wydziału Rzeźby w latach 1971-1978 i 1985-1987. W 2000 odszedł na emeryturę. W 1964 związał się z grupą Rekonesans, uczestniczył w jej wystawach w latach 60. i retrospektywnych pokazach w latach 90. Zajmuje się rzeźbą monumentalną i kameralną (głównie w drewnie) oraz rzeźbę ceramiczną. Uczestniczył w konkursach rzeźbiarskich, zdobywając liczne nagrody, m.in.: wyróżnienie w I etapie, wyróżnienie I stopnia w II etapie konkursu na Pomnik Bohaterów Warszawy, 1957 i 1959; II i III nagroda w konkursie na Pomnik Powstańców Wielkopolskich, Poznań 1962 (z Janem Kuczem); I nagroda w konkursie na pomnik Marii Konopnickiej, Warszawa 1966; I nagroda w konkursie na pomnik Chwała Saperom, Warszawa 1973; wyróżnienie w konkursie na dzieło rzeźbiarskie Męka Pańska, Warszawa 1983. Miał wiele wystaw indywidualnych, m. in. Zachęta, Warszawa 1971; Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko 1992; Galeria Rzeźby, Warszawa 1997; Salon Sztuki Współczesnej BWA, Bydgoszcz 1998. Ważniejsze realizacje to: pomnik Marii Konopnickiej w Warszawie (1966); Matka, Piestany, Słowacja (1968); pomnik Chwała Saperom, Warszawa (1975); Pomnik Bohaterom 1939-1945, Starachowice (1978); pomnik ku czci pomordowanych w latach 1939-1945, Jabłonna k. Warszawy (1982); Pomnik Poległym 1939-1945, Bieżuń (1986).