Józef Unierzyski (Milewo k. Płocka 1863 - Kraków 1947)– malarz; twórca obrazów o tematyce sakralnej, historycznej i alegorycznej, także portrecista. Początkowo (od 1880) był uczniem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego w warszawskiej Klasie Rysunkowej. W 1883 otrzymał stypendium Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, co umożliwiło mu wyjazd do Rzymu i podjęcie studiów w tzw. Scuola Liberta przy tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Powróciwszy do kraju kształcił się jeszcze - pod kierunkiem Jana Matejki - w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Studia ukończył ze złotym medalem. W 1891 poślubił Helenę (1867-1932), najstarszą córkę Matejki. W 1898 oboje zamieszkali w Boleniu pod Krakowem, we własnym, nowo wybudowanym dworze. Od 1889 Unierzyski był asystentem przy katedrze rysunku Szkoły Sztuk Pięknych, a w 1892 otrzymał nominację na profesora. Mimo przejścia w 1909 na emeryturę, prowadził jeszcze kursy rysunku wieczornego w roku akademickim 1915/16. Malował portrety, obrazy o motywach historycznych i alegorycznych, a przede wszystkim religijnych. Powszechną uwagę publiczności i krytyki zwrócił już wczesny jego obraz Zdjęcie z krzyża (1887; MNK). Tematyce religijnej artysta pozostał wierny tworząc wielkoformatowe obrazy przeznaczone do kościołów – wizerunki świętych, drogi krzyżowe, cykl malowideł „Maryjnych” dla kościoła Mariackiego w Katowicach (1928-1930).

Chociaż artysta żył w czasach kształtowania się nowych prądów i kierunków w sztuce, pozostał na nie obojętny, utrzymując swą twórczość w stylu i duchu dziewiętnastowiecznego malarstwa akademickiego.