Franciszek Wójcik (Wojciechów na Podlasiu 1903 - Zakopane 1984) - należał do grona artystów związanych z zakopiańskim środowiskiem artystycznym. Od czasów II wojny światowej, kiedy to osiedlił się w Zakopanem, aż do śmierci był jednym z najaktywniejszych malarzy pracujących pod Tatrami. Miał ponad 50 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, brał udział w kilkudziesięciu okręgowych i ogólnopolskich wystawach zbiorowych, był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Jego prace cieszyły się sporą popularnością, za swoją twórczość był kilkakrotnie wyróżniany. 

Urodzony w Wojciechowie, dzieciństwo spędził w Cieszynie. Po okresie internowania w czasie I wojny światowej oraz służby wojskowej, zamieszkał na kresach wschodnich (w Zamościu, Końskich, Lwowie, Kowlu), a następnie w Krakowie, gdzie oprócz działalności artystycznej zawodowo związany był ze sportem (między innymi jako instruktor Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”). 

Edukację artystyczną rozpoczął od nauki na wydziale przemysłu artystycznego Państwowej Szkoły Przemysłowej we Lwowie, następnie studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (w latach 1932-1939), by po uzyskaniu dyplomu odbyć stypendium w Accademia di Belle Arti w Rzymie. 

Studia pod kierunkiem Stanisława Kamockiego, a następnie kilkuletnia przyjaźń z profesorem wywarły duży wpływ na twórczość Franciszka Wójcika. Reprezentował kierunek realistyczny w malarstwie, spod jego pędzla wychodziły pejzaże, portrety, martwe natury. Malował również wnętrza kościołów. W swoich pracach stosował różnorodne techniki jak tempera, akwarela, pastel, lecz wiodące było malarstwo olejne. 

Gdy mieszkał w Zakopanem, najchętniej malował podtatrzańskie oraz górskie pejzaże, których wiele nadal odnaleźć można w licznych zbiorach prywatnych. Właśnie tej dziedzinie twórczości Franciszka Wójcika poświecona jest aktualna wystawa, a prezentowane na niej obrazy pochodzą z prywatnych zbiorów wnuczki artysty.