Zofia Kobylińska-Olszewska (1920-2011), polska malarka i graficzka od 1947 osiadła w Anglii. W czasie II wojny światowej była więziona w obozach w Auschwitz i Ravensbrück. Po wojnie dotarła do Paryża, stamtąd do Armii gen. Andersa w Rzymie i wraz z wojskiem do Londynu, gdzie osiadła na stałe. Przeżycia obozowe były powodem długotrwałych chorób i kuracji, w których wspomagała ją Fundacja Sue Ryder. Od początku lat 60. studiowała w Polskiej Szkole Malarstwa pod kierunkiem Mariana Bohusza-Szyszki. W 1964 ukończyła studia, otrzymując dyplom Studium Malarstwa Sztalugowego i Grafiki Użytkowej tej uczelni. Dalszą karierę rozwijała równolegle z pracą zarobkową w londyńskich biurach. Profesor Szyszko-Bohusz nadal był jej mentorem artystycznym i przyjacielem. Lata 70 i 80 XX w. to okres rozkwitu twórczości i największej aktywności artystki w życiu artystycznym (wystawy m. in. w Londynie, Stuttgarcie, Polsce – od lat 90). Uczestniczyła też w dorocznych wystawach Zrzeszenia Artystów Plastyków w Wielkiej Brytanii. Jej malarstwo kontynuowało tradycję kolorystyczną w sztuce polskiej. Po śmierci artystki jej spuścizna została przekazana przez rodzinę do zbiorów Fundacji Polskiej Sztuki Emigracyjnej 1939-1989 w Warszawie.