sygn. p.g.: Maciejewski ZB 13 II 1981

W onirycznych scenach rozgrywających się na obrazach Zbysława M. Maciejewskiego – wielkiego fascynata i kontynuatora symbolicznej sztuki okresu Młodej Polski – często głównym bohaterem jest dziecko. Malowane niemal zawsze z imaginacji, nie z modela, było uniwersalną figurą, którą artysta posługiwał się w budowaniu rozmaitych metafor. Przebywając w niezwykłym, niepokojącym otoczeniu, rzadko jest beztroskie i ciekawe świata, z którego brutalnością – niczym doświadczony losem dorosły – wydaje się być dobrze zaznajomione. Zdjęte wstydem i wylęknione, a niekiedy pyszne i buńczuczne, staje się zwierciadłem ludzkich cech i słabości, które ujawniają się w kryzysowych sytuacjach i trudnych interpersonalnych relacjach. Nie tylko postać malca-symbolu nadaje płótnom Maciejewskiego psychologicznego wymiaru – ogromną rolę odgrywa także właściwie dobrana sceneria. Emanującą z nich aurę tajemniczości i niedopowiedzenia współtworzy pulsująca kolorami roślinność ogrodu, balkonu, czy wnętrza domu, na której tle toczy się akcja niejednoznacznych wydarzeń. Pozostawienie widza z trudem ich interpretacji było jawnym zamierzeniem artysty, który stwierdził przy okazji pierwszej indywidualnej wystawy: Pragnę tworzyć z przedstawionych jakości psychicznych kompozycje, jak z form i plam barwnych; i na odwrót, konstrukcją formalno-kolorystyczną...