Nadia Léger (Wanda Chodasiewicz-Grabowska; Możanka 1904 – Grasse 1982) - malarka, związana z paryską awangardą. Urodzona w zrusyfikowanej rodzinie polskiej Wanda Chodasiewicz początkowo uczyła się u Władysława Strzemińskiego w smoleńskim oddziale założonej przez Kazimierza Malewicza w Witebsku akademii suprematystycznej (później twierdziła, że była uczennicą również Malewicza). Za namową Strzemińskiego w 1923 roku rozpoczęła studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Miłosza Kotarbińskiego. W tym samym roku wyszła za mąż za kolegę ze studiów, malarza Stanisława Grabowskiego (1901-1957), i wraz z nim w roku 1924 wyjechała do Paryża. Tu podjęła naukę w prowadzonej przez Fernanda Légera i Amadée Ozenfanta Académie Moderne. W latach 1927-1928 wraz z poetą Janem Brzękowskim redagowała francusko-polskie czasopismo "L'Art Contemporain - Sztuka Współczesna", utrzymywała też bliskie kontakty ze środowiskiem Cercle et Carré. W 1930 współpracowała ze Strzemińskim przy pozyskiwaniu dzieł dla Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej grupy a.r. w Łodzi - w kolekcji znalazł się także jej obraz (obecnie jest to jedyne dzieło Nadii Leger w zbiorach polskich). Artystka brała udział w wystawach: atelier Légera w Galerie d'Art Contemporain (1926), wraz z gronem uczniów Académie Moderne w Galerie Aubier (1927); Premier Salon d'Art Français Independant oraz ekspozycji d'Art Polonais Moderne w Galerie Bonaparte (1929), a także w wystawie grupy Cercle et Carré w Galerie 23 (1930). W roku 1932 związała się z Légerem, za którego wyszła za mąż w roku 1952. Została jego asystentką, brała udział we wszystkich pracach jego atelier. Pod koniec lat 40. Legerowie osiedli w Gif-sur-Yvette pod Paryżem, gdzie Nadia stworzyła salon artystyczny dla malarzy i krytyków sztuki. Po śmierci Légera w 1955 roku poświęciła się propagowaniu jego twórczości.
Artystka uległa fascynacji radzieckim komunizmem. W latach 30. wstąpiła do Francuskiej Partii Komunistycznej. W tym czasie zaczęła powróciła do swojego oryginalnego imienia Nadia, a także zaczęła podpisywać się otczestwem - Pietrowa. W okresie powojennym angażowała się w radzieckie życie artystyczne.