sygn. l.d.: A. Wierusz-Kowalski

na odwrocie fragment owalnej nalepki z numerem (tuszem): 20[.]

Wierusz-Kowalski, sam będąc zapalonym myśliwym, namalował wiele obrazów ze scenami odnoszącymi się do polowań. Zimowy pejzaż, w którym osadził scenę, daje artyście sposobność do śmiałych, a równocześnie efektownych rozwiązań luministyczno-kolorystycznych. Niebo rozświetla żółtoróżowa łuna wschodzącego słońca, od której barwę biorą śniegi pokrywające równinne pole. Wierusz wiedział, że kolor biały w przyrodzie nie istnieje. Na ostateczną jego barwę ma wpływ całe otoczenie, a zwłaszcza niebo. Rankiem, kiedy jest ono żółte to również i ten kolor musi pojawić się na śnieżnych połaciach.

Genezę zamiłowania Wierusza do zimowych pejzaży przeanalizował H. P. Bühler. Uważał on, że cofnąć się trzeba do okresu pobytu malarza w Dreźnie, dokąd przybył on mając lat zaledwie dwadzieścia, w roku 1869. Przypadek zrządził, że na wystawie sztuki Akademii Drezdeńskiej młody artysta natknął się na obrazy, które wprawdzie nie wpłynęły decydująco na jego późniejszą twórczość, ale stanowiły istotny czynnik w ewolucji malarskich zainteresowań. Były to pejzaże zimowe Nikołaja Swierczkowa, ożywione elementami rosyjskiego folkloru. Płótna Swierczkowa przedstawiają najczęściej pędzące sanie, zaprzężone w trzy konie, tzw. trojkę. Scenie dodaje...