Alina Szapocznikow, po pobycie w getcie łódzkim, obozach Auschwitz, Bergen-Belsen i Teresin, po wojnie podjęła studia w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze w pracowni Josefa Wagnera. W 1947 wyjechała do Paryża, gdzie w latach 1948-1950 studiowała w Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts. Związała się z Ryszardem Stanisławskim, nawiązała szerokie kontakty ze środowiskiem polskim w Paryżu. W 1951 wraz z mężem wróciła do Polski, zamieszkała w Warszawie, podjęła prace rzeźbiarskie m. in. przy wznoszonej wtedy MDM. Brała udział w konkursach i wystawach, jak II i IV Ogólnopolska Wystawa Plastyki, Warszawa 1951 i 1954, Krajowy Konkurs Olimpijski 1952, konkurs na pomnik Stalina w 1954, pracowała przy konserwacji i odbudowie Starówek w Warszawie i Gdańsku. W 1955 powstała rzeźba „Ekshumowany”, dedykowana pamięci László Rajka, na wystawie z okazji V Międzynarodowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie w 1955 otrzymała nagrodę za rzeźbę „Pierwsza miłość”, w 1956 wykonała „Trudny wiek” –prace uznane za manifestacje artystycznej Odwilży. Od tego czasu datuje się okres intensywnego uczestnictwa rzeźbiarki w polskim życiu artystycznym. Zaczęła tworzyć prace abstrakcyjne, związane z biologią i materią. Od początku lat 60. łączyła różne materiały rzeźbiarskie (kamień, metal, ceramika, z czasem plastik), używała też w coraz większym zakresie materiałów gotowych. Od 1961 wykorzystywała odlewy z własnego ciała. W 1962 uczestniczyła w XXXI Biennale Sztuki w Wenecji i w III Biennale Internazionale di Scultura w Carrarze. W 1963, po kolejnych uwieńczonych sukcesami wystawach zagranicznych, zdecydowała się na wyjazd do Paryża, gdzie osiedliła się z grafikiem Romanem Cieślewiczem, z którym była związana od 1957. W Paryżu związała się z ruchem „Nouveau Réalisme”, który współtworzyli artyści tacy jak Arman, César, Niki de Saint-Phalle, Daniel Spoerri , skupieni wokół krytyka Pierre’a Restany’ego. Brała udział w wystawach ugrupowania, a także m. in. w XVI Salonie Młodej Rzeźby, Paryż 1964 i XXI Salonie Majowym, Paryż 1964, na którym pokazała asamblaż „Goldfinger”, nagrodzony przez Fundację Copley. Od 1966 mieszkała i pracowała w Malafoff pod Paryżem, gdzie powstawały liczne asamblaże, do których częstokroć używała swych starych prac. W coraz większym zakresie używała poliestru, od 1967 włączała do swych rzeźb również fotografie. Od 1968 chorowała na raka. Ostatnie lata jej życia to wyścig z chorobą, znaczony pracami o treściach wanitatywnych i rozrachunkowych z własnym życiem („Portret wielokrotny”, 1968, cykl „Tumeurs” (Nowotwory), od 1968, „Pogrzeb Aliny”, 1970, „Zielnik”, 1972). Jedną z ostatnich prac artystki był konceptualny projekt wykucia w marmurze kopii Rolls-Royce’a, zgłoszony na wystawę „Art Concept from Europe”, Nowy Jork 1970 (wykonała dwie marmurowe minatury pracy).