Zbigniew Jaskierski studiował w latach 1948-1954 w ASP w Warszawie pod kierunkiem prof. Eugeniusza Eibischa, u którego uzyskał dyplom. Od 1957 aż do tragicznej śmierci w katastrofie lotniczej pracował jako pedagog w macierzystej uczelni. W swej twórczości malarskiej kontynuował doświadczenia polskiego koloryzmu. Do końca lat 50. tworzył kompozycje, w których figuralny czy pejzażowy motyw był pretekstem do bogatego kolorystycznie i fakturowo rozwiązywania form. Od początku lat 60. malował kompozycje abstrakcyjne, w których wcześniejsze doświadczenia zaowocowały dramatyzmem form, soczystą i pełną kontrastów kolorystyką, katastroficznym wyrazem. Był wysoko ceniony jako jeden z najwybitniejszych malarzy swego pokolenia. W 1962 zdobył Złoty Medal na I Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie. W 1964 miał wystawę indywidualną w Galerii Krzywe Koło. Uczestniczył w najważniejszych cyklicznych wystawach zbiorowych lat 60. w kraju, reprezentował też Polskę m. in. na II Biennale Młodych w Paryżu w 1961 i na innych wystawach za granicą.